සිරිලංකාවේ ඇති වියාපාර අතරින් මැතිවරණ වියාපාර තරම් ඉතාමත් චමත්කාර ජනක සිත්ගන්නාසුළු තවත් වියාපාරයක් නම් මා මෙරට දී දැක නැත.එමෙන්ම නොරටදීත් තියෙනවාදැයි අසාවත් නැති තරම්ය.වසර 05 ට පත් කර ගන්නා මහජන නියෝජිතයා නැවත වරක් මුණ ගැසෙන්නේ තවත් වසර 05 ක් ගෙවී ගිය පසුවය. එය මෙසිරි ලකේ ජනතාවට බත් විකන්නා සේම කක්කුස්සි යන්නා සේය. බතුත් කෑ යුතුමය කක්කුස්සිත් යෑ යුතුමය දෙකින් එකක්වත් නොකර බැරි සේම මැතිවරණ වියාපාරයත් ගසට පොත්ත මෙන් උනුන් කෙරේ බැදී පවතින්නේය.
වරක් මහජනයා ඇන්දවූ නියෝජිතයා නැවත වරක් වසර පහකට පසුව පැමිණ අන්දවන්නේය. මහජනයාද කරකියාගත වනාහී ඇද ගන්නේ ද එසේත් නැතිනම් ඔන් ඔහේ ඇද ගන්නේද නොදනින මුත් උන් අනිවාරියෙන්ම ඇද ගන්නේ මොකෙක් හෝ එකේක් සබාවට වයන්නේමය.
ඇතැමෙක් නියොජිතයිනට රෙදිපිලි ඇතුව කඩේ යන්නේය. තවකේක් ලන්කට් විතරක් ඇදගෙන කඩේ යන්නෝය. ඒවාත් නැතිවම සමහරු හෙලුවැල්ලෙන්ම කඩේ යන්නේය. හෙලුකුට්ටෙන් යන්නෝද ඇත්තාය.
ඡන්දය කාලෙ පුළුවන් තරම් මිනිස්සු ගොනාට අන්දවන කාලයයි.සමහරු ඡන්දය දින්නාට පසුව රත්තරං මාල වළලු දෙනබවටත් අත්ඔරලෝසු දෙන් බවටත් පොරොන්දු දුන් බව මැතිවරණ ඉතිහාසඥ වරු නිරන්තර කඩවල් අස්සේ දාන් අදින ගමන් කියනු මට දිනෙක ඇසින. ඒ දින්නාට පසුවය.දැන් දෙන්නේ දිනන්නට පෙරය. එදත් දිනන්නට පෙර දුන්නේය. ඒ කෑමට සහ බීමටය...කටගොන්නක් බී ගෙන අල්ලපු ගෙදර විරුද්ද පාක්ෂිකයාට ගූ ගැසීමටය. එහෙත් අද එසේ නැති. වෙනස් වීද නොමැත. අද ඡන්දය කාලෙට ත්‍රීවීල් වලට පැට්ටොල් ගහලා දෙනවාය. හටිටි මුට්ටි හැලි වලං ඇද ඇතිරිලි කමිස කලිසං සෙරෙප්පු සපත්තු දෙන්නේය. පූජ කරන්නේය. බකට් දෙන්නේය. කැති උදලු දෙන්නේය...කොටින්ම කිව්වොත් නිකර් එක සහ ලංකට් එක පමණක් කඩෙන් ගතයුතු වන්නේය. ඒ මිම්ම නොදන්නා නිසාය මිම්ම දන්නේනම් ඒකත් ලබා දෙන්නේය. හැබැයි ඒ ඡන්ද කාලෙට පමණි. අහිංසක අසරණ දුප්පත් මහජන නියොජීතයා ඒ වෙනුවෙන් මේ වටිනා මිනිස්සුන්ගෙන් කිසිම දෙයක් නොඉල්ලයි. හිලව්වට ඉල්ලන්නේ වටිනා කතිර පොජ්ජ පමණි. වටිනා මිනිසුන්ගේ කතිරය මංකොල්ල කාගෙන යන උන් නැවත දකින්නට ලැබෙන්නේ නැතිය. උන් දකින්නට හැකි වන්නේද නැත. කරදරකාරීනම් ලංකට් නැතුව එන්ඩ වෙන අවස්ථාද ඇත. ඒ ලංකට් ගලවන්නේ මහජන නියෝජිතයා නොවේය..එසේ කලහොත් මාද්දිය උසි ගස්වන නිසාය. ඒ උන්ගේ කටුකන බල්ලෝය. බල්ලෝ කිව්ව පමනින් බල්ලෝමද නොවේ...උන් තව තවත් ඉහලට යන කල පහල ආසනවල ඉදගන්නා උන්ය.
මිනිස් සංහතිය ජීවන බරින් මිරිකිලාය හිරවෙලාය.හේනේ කොරටුවේ ඉබේ වැවෙන දේවලින් උන් උන්ගේ පැටවුන්ගේ බඩකටවල් පුරව‍ා ගනිති. එදිනෙද කුලියක් කර සොයා ගන්නා දේන් බේත් හේත් ටික අරගනිති. මගුල් ගෙදරකට කොටහළු ගෙදරකට පිංකං ගෙදරකට යති. මාසයකට වරක් පංසලට දානේ නොවරද්දති. ඡන්දය කාලෙට අවශ්‍ය හැම දේම නියෝජිතයෝ සපයා දෙති. ගම්මු ගනිති. උන් බලා සිටින්නේ මහට වහිනකං වත් යලට වහිනකං වත් නොව මැතිවරණයක් එන්නේ කවද්දැයි ඇගිලි ගැන ගැනය.. ඒ හට්ටි මුටට් කැති උදලු ටික නොමිලයේ ලබා ගන්නටය. උන් කති බොති ඉදිති මියයති......කලාතුරකින් සබාවේ එකෙක් විත් සෝකය පුදති....දැක නැති නායකයෙක් නමින්.
අසරණ දුප්පත් මිනිස්සු හිගනුන් බවට පත් කිරීමේ ත්‍රාසජනක වු බිහිසුනු වූ ක්‍රියාව එය නොවේද නගරයත් ගමත් අතර වෙනසක් තිබේ. නගරයේ හිගන්නා සැමදා හිගා කන්නේය. එහෙත් ගමේ එකාට හිගා කන්නට සල්ස්සවන්නේය.ටිකෙන් ටික ඒ ක්‍රියාදාමයට හුරුවන ගැමි ජනතාව එයට හුරුවෙන්නේ නැවත ඡන්දයක් ඔන්නේ කවදාදැයි ඇගිලි ගනිමින් සිටින්නේ එනිසාය....ඔවුන් කම්මැලි පෙරේත පිරිසක් බවට පත් කරන්නේ කවුද.
පාසල් ළමුන්ට පොත් පැන්සල් සපත්තු කුට්ටම් දීමේ වැරැද්දක් තිරිසන් සතකුවුව නොදකී. එහෙත් අසරණ අහිංසක දුප්පත් ළමයින්ට යැයි පීකර සැට් දමා හඩගා පවසන්නේ කුමක්ද....ඔවුන් සමාජයේ දුප්පත් පිරිස යැයි හංවඩු ගැසීමක් නොවේද..ඒ කියා පාන්නේ උන්ගේ අම්මලා අප්පලා මෙන් උඹලාත් එදාට අපිට ඡන්දෙ දෙන්ඩ ලෑස්ති වෙයල්ල යන පයින්ඩයම නෙවේද.
මේ රටේ දුප්පතුන් උන්නේ අද පමණද...එදා නොසිටියේද....දුප්පත්කමට විසදුම හට්ටි මුට්ටි ලබා දීමද.එසේනම් කල යුත්තේ දුප්පත් කමට සාප නොකර දුප්පත් කමින් තොර සිරිලංකාවක් තැනීමට ප්‍රයත්න දැරීම නොවේද.එසේ වුවහොත් අපේ රටේ එක්තරා ළමුන් පිරිසක් කොහේදෝ නැති ගල් මූසලියින් රැළකට, එසේත් නැත්තම් ස්ත්‍රී දුෂකයින්ට ගංජ කාරයින්ට කුඩු කාරයින්ට බාල අපචාර කරන අසික්කිත පිරිසකට දන ගසා වැදීමට අවශ්‍ය නොවන්නේය. ඒ මන්ද පාසල් පොත් බෑග් සප්ත්තු කුට්ටම් පාසල් ළමුන් හට බෙදන්නන් අතර වැඩි හරියක්ම සිටින්නේ ඉහත කී උන් බැවිනි.
ගමයි නගරයයි යනු දෙකකි.ගම නගරය වනවාට මා අකමැතිය. එහෙත් ගමේ ඇති සුන්දරත්වය එලෙසින්ම පවතින්නේ නම් ගම දිව්‍යපුරයක් වුව මා ඉතසිතින් කැමතිය.ගමයි පංසලයි වැවයි දාගැබයි. මෙහි කොටස් එකින් එක ගැලවී යන්නේය. ඇතැම් තැනිහි ගම පමණි...වැව හිදී ගොස්ය...තවත් තන්හි දාගොබක් තබා පොල් ගොබක්වත් දකින්නට නැත්තේය...නිදන් හොරු පහර දීලාය....නිදන් හොරු කවුරුන්ද යන්න කවුරු කවුරුත් දන්නවාය.....ගමේ උන් හිරේ ලගිනවාය. ඇතැම් තැන්හි සංකේතයක් පවා සොයා ගැනීම උගහටය. ලොව ඇති එකම නොවෙනස්වීම වෙනස්වී යැයි පසක් කරමින් හැමදේම සීඝයෙන් වෙනස්වීය..එහෙත් එය සංවර්ධනයද එසේත් නැතිනම් සංවර්ධනය මුවාවෙන් කෙරෙන්නා වූ මහා මංකොල්ල කෑම් ද යන්න මා හට කුහුලකි.
පාසල් වතු බිල්ඩින් වලින් පුරවන්නේය.එහෙත් උගන්නන්ට ගුරුවරුන් නැත්තේය. ඉන්නේද වැඩියමක් ගුරුහොරුන්ය..නිතරම මාද්දියෙන් කියන්නං වාලේ කියන්නේය.ඉන්නා උනුත් වෙලාවට වැඩ කරන්නෝය.සමහරක් උන් ඉස්කෝලේ අරින්නත් පෙර පාසලෙන් යන්නේය. ඒ මන්ද යැයි සොයා බැලු කල ටියුසොන් පන්තියට පරක්කු වී යැයි ඉස්කෝලෙ ඉස්සරහ කඩේ ආච්චිට කියා යන්නේය. හනේ මෙහෙමත් ඉස්කො‍ේලෙ මහත්තුරු...ආච්චි කම්මුලට අත තබා ගත්තීය.එක්කෝ රජයේ පාසල් ගුරුවරුන් ටියුසන් දීම තහනම් කලයුතුය. එසේත් නැතිනම් ඒ සදහා සුදුසු වැඩපිලීවෙලක් අනුගමනය කලයුතුය. දැන් ගුරුවරු ගෙදර ගොස් ලැහැස්ති වෙන්නේ පසුවද පාසලේ උගන්වන දෙයට සුදානම් වීම නොව හෙට දින ඇති ටියුසන් පන්තියට ඉගැන්වීමට ඇති දෙයයි. එය එසේ තිබියදී....රට කරවන ඇත්තන් පවසන්නේ තම දරුවන් ටියුසොන් කලාස් නොයවන ලෙසටය.....එය එසේනම් ඉහත කී දේ විය යුතුය......නොඑසේනම්...පාසල් ළමුන්ට කෙසේ වෙතත්......ගුරුවරුන්ටත් අන් රජයේ සේවකයින්ට මෙන් සැළකීම සුදුසු නොවන්නේද.
ගමේ පාසලේ අද්දියාපනෙන් පසු නගරයේ පාසලකට යන දරුවා තුෂ්ණීම්භූත වන්නේය. කොටින්ම කිව්වොත් හොල්මන් වන්නේය.ඒ මන්ද ගමේ නගරයේ අද්දියාපන ක්‍රමය දෙවිදියක් බැවිනි.නමුත් රට කරවන ඇත්තන් ප්‍රසිද්දියේ කියාපාන්නේ එකම අදිදියිපන රටාවක් ඇති කරවන බවයි....මට නම් මෙය ඇත්තටම දවල් හීනයක්ම පමණි....එහෙත් රෑ හීනයක් වන්නට බැරි කමක් නැත.......දකුණින් බිහිවුනා සේ වෙනත් පැතිවලත් රට කරවන ඇත්තන් උපදින්නේ නම් එසේ වන්නට බැරි කමක්ද නැත...
අද නගරයේ පාසලක් වෙත ගමේ කොලු ගැටයෙක් රැගෙන ගියහොත් උෟ පුදුමයට පත්වනු නිසැකය.මේ තමන් දකින්නේ හීනයක්දැයි ඔහුටම කියාගනු ඇත.යකෝ අපේ පැතිවල එකෙක් වත් ටයි එකක්වත් බදින්නෙ නැතුවා එ්කටත් එක්ක මෙහේ...ඔක්කොම උන් ටයි ගැටගහල...යැයි සිතනු ඇත...ඒ අන්තිමය..ඔයිට එහායින් දෙයක් ඇත්තේ නැතිය.
ගමේ පාසලේ කුමක් හෝ වේවා උත්සවයකට ප්‍රධාන ආරාදිතයා ලෙස වැඩිම උනොත් ගමේ ගිරාමසේවක මහත්තයා සම්ප්‍රාප්ත වන්නේය....එයිට වැඩිය එකෙක් එන්නේනම් නැතිය. ඒක කිරි ගහට ඇන්නා මෙන් සුවර්ය.ඒත් නගරයේ නම් ගිරාමසේවකයෙක් දකින්ටවත් නැත්තේය..තමන් ජීඑස් කියන්නට ලැජ්ජාවුන් ඒ රටේ ඉන්නේය... හැම උස්සවේටම රටකරවන ඇත්තන් එන්නේමය එසේ නැත්තං උන්දැලාගෙ මායියලා හරි එවන්නේය....උන්ගේ දස්සකං බලන්නේය.....අප්පුඩි ගසන්නේය .....හොදට කාබී සප්පායම් වෙලා යන්නේය....කොළමට කිරි ගමට කැකිරි කියන කතාව එදාටත් කදිමට ගැලපුනිද ......අදටත් මොනවට නොගැලපේද?
ගමේ පාසලෙන් ආපු රටකරවන් ඇත්තන් හිගය...ඉහල පුටුවල ඉදගෙන ඉන්න ඇත්තෝද හිගමය.එහෙත් ගමේ ඉස්කෝලෙ බොරළු පිට්ටනියෙ දුව පැන නටන උනුත් මේ මිහිතලයේම පය ගසා ජීවත් වෙන උන්ය.නගරයේ පාසල්වල දරුවන් ලස්ස ගණන් වියදං කොරල හදපු පිට්ටනිවල හාඩ් බෝල් ගහනකොට ගමේ උන්ට දුක හිතේවි.....ඒත් උන් කියන්නෙ මම කවද හරි ජයසූරිය වගේ වෙනව මම සංගවගේ වෙනව මම මහේල වගේ වෙනව කියල....හැබැයි උන් කවදාවත් තේරෙන්නෙ නෑ අපි මේ පොල්පිත්තක් කපාගෙන ටෙනිස් බෝලෙකට පතබාන්නෙ කියල....බොරලු පිට්ටනියෙ.....
උන් දුප්පත් තමා ඒත් උන් අහිංසක දුප්පත් වුන් කියල හංවඩු ගහල උන් ලව්ව අපි අහිංසක දුප්පත් උන්ය කියල කියවගෙන කොන්ද කැඩෙනකං වන්දවාගෙන පොත් ටිකකුයි සපත්තු කුටටමකුයි දීල උන්ගෙ අධ්‍යාත්මය විනාශ කරන්න හදන්න එපා..ඉල්ලගෙන කන්ඩ පුරුදු කරාට කමක් නෑ ...හිගන පරම්පරාවක් මේ රටේ බෝ නොකර.
