බුදුන් දෙසු දහම් නුඹෙ සවනෙ නොවැටුනේ
දහම් පාසල් යන්න කියන්නත් බැරිවුණේ
සිරිත් මල්දම් දහම් පොත් නොමැත ලං වුණේ
එලෙස දිවි ගෙව් නිසයි මේ විපත සිදු වුණේ
නුඹ කියූ කිසි දෙයක් නෑ මෙමට වැටහුණේ
අසල්වැසියන් සමග පමණි මා එක් වුණේ
මම නොදන්නෙමි ඇයිද කෙසෙල් ගස ලොකු වුනේ
කොයි ලෙසද නුඹට මා තුල සෙනේ අඩු වුනේ
දරුවො ගැන සිතාලයි මිල මුදල් රැස් කළේ
ඇවැසි නැති වැඩ වලට ඇයිද නුඹ බල කළේ
ඉගෙන ගන්නා වයස නෑ නොවෙද පසු කළේ
මගෙ සෙනෙහෙ නොදැනිලද පෙමට සිත නතු කලේ
පුංචි පෙමි කැකුළකට ඉඩ දුන්නෙ ලොකු වන්න
දැනුයි මට සිතෙන්නේ තිබුණෙ විරසක වන්න
ආලයෙන් මත්වෙලා කරගත්ත දුක් ගින්න
හැකිද පුතුනේ නුඹට දිවිතුරා නිම වන්න
මන්නයේ පහරවල් ගත පුරා දුවන විට
නෙත් වැසී දෙපා සිට සිරස හිරි වැටෙන විට
මගෙ පුතේ නුඹ කොහිද හදවතෙන් අසන විට
කොටන්නට හැකි වුනේ කෙලෙසින්ද පුතුනි මට
කයෙන් සිත වෙන් වුණා බුදුන් විලසට දෙසූ
දුටිමි ඔබ ගලවනව මගෙ ඇදුම් විළි වැසූ
පොලිතීන් කවරයට දමා කය පණ නැසූ
ගගට විසි කළේ නුඹ ගැළවෙන්න ඉන්පසූ
නෙතග කදුළැලි සලා වැළපෙමින් හැපී බිම
දනන් දුක් වන විලස හැඩුවෙ හැම වෙලාවෙම
නීතියෙන් හැංගෙන්න කළත් බොරු හැමෝටම
යකඩ දම්වැලට ඔබෙ අත් ගියා ඉබේටම
දඩුවමින් වෙන්වෙලා කොටකෙතන එන දිනේ
තුණුරුවන සිහිකරල පිං කරන් සැම තැනේ
පෝය පංසලට ගොස් මාව සිහි කරමිනේ
පිං කරාපං පුතේ නිවන් සුව පතමිනේ
+++++++චන්ද්රා හේමචන්ද්ර+++++++
