හසරැල්ලක් රැගෙන ඔබ දැකුමට එන්නම්

 
අරලිය මල් පිපී සුලගේ වැනෙන සද
ලියමල් තිබේ ගෙමිදුල හැඩ කරන ලද
දැකුමට පමණි පින, නෙලුමට නොහැක අද
හදපිරි බැතින් කරනෙමි මා මුනිදු පුද

දහසින් පිරී ඇත පොත්ගුල මෙහි තිබෙන
නැත වාසනාවක් එය කියවන ලෙසින
පෙරලමි රූප පමණක් බැලුමට නෙතින
එයටද ඉඩක් ඇත්තේ පින් කල බැවිණ

මට මෙහි ගතවෙනා සැම මොහොතක් ගානේ
දරුවන් සමග ඔබ සිහියට එනවානේ
කන්නට ගත් පතද ගිලගන්නට බෑනේ
අවුරුදු දෙකක් තව ඉවසන්නට ඕනේ

පලයන් වරෙන් ගෙනිහින් තියපං මේක.
මැදපන් හෝදපං වැසිකිළි වැඩ නේක‍
හේනේ පැලේ වැඩ කෙරුවත් කිසිදාක
මගෙ හදවතට දැනුණේ නෑ දුක ශෝක

අහසට නැගුණ ගේ මත සදු නැගුණ පැයේ
පසලොස්වක පෝය දිනකිය උඩට ගියේ
සාවා හැර ගොසිණි සද මත නොමැති රැයේ
සිසිලක් කොහිද මෙහි හද සෝගිනිය ලයේ

දොරකඩ තිබු ගස්වල මල් පිපෙනවද
මී අඹ ගහේ මී මැස්සන් සිටිනවද
පොඩිඋන් මගේ අම්මා ගැන අසනවද
මා එනතුරා මග බලමින් සිටිනවද

දෝනිට මගේ බොනික්කෙක් ගෙන එන්නම්
පුතුනට ඇදුම් පොත්පත් අරගෙන දෙන්නම්
ගේ පොඩ්ඩක් හදා තැබුමට පුළුවන්නම්
හසරැල්ලක් රැගෙන ඔබ දැකුමට එන්නම්

.......චන්ද්‍රා හේමචන්ද්‍ර............

ප/ලි.
අම්ම ලගට වෙලා ඉදගෙන අම්ම කියන කවි පදයක් ගානෙ කොල කෑල්ලක ලියාගෙන ආයෙත් කාර්යාලයට ඇවිත් කොටල දැම්ම. මේ අම්ම පිට රටක රැකියාව කරන කාලෙ සිතුවිල්ලක් හැබැයි ලිව්වෙ දැන්  මට යන්න හදිස්සියි කියපු නිසා , වයසට ගියපු ඇස්දෙක චූටි කරගෙන ලියපු ටික කියවනකොට ඇස් දෙකට ආපු කදුළු ටික එහෙම්ම යටපත් කරගත්තෙ ලැජ්ජාවට නෙමේ. අම්මගෙ ඇස් වලිනුත් කදුළු එයි කියල බයට. ඒ අම්ම මොනව ලිවුවත් කිවුවත්, හොදයි අම්මෙ , ලස්සනයි අම්මෙ කියල කියන එකම පුතා මං  හින්ද වෙන්න ඇති කියලයි මට හිතෙන්නෙ. මෙහෙම ලියනකොට මට මැවිල පේන්නෙ ඉස්කෝලෙ යනකොට අම්ම මාව කථික තරග වලට, නාට්‍ය වලට පුරුදු පුහුණූ කරපු විදිය . ඇත්තමයි එක විනාඩියක් අම්ම ගැන මතක් කරන්නකො. කදුලක් ඇස් දෙකට එන්නැතුව තියෙන්නෙ නැ සත්තමයි.

අම්ම නේක දේවල් අහනව මේ කවි ලියල දැම්මම මොකද වෙන්නෙ කියල . මම අම්මට කියනව, අම්මෙ මේක දානව මම කොම්පියුටරේට එතකොට ගොඩාක් අය මේව කියවනව. කියවල හොදයි ලස්සනයි කියල යටින් ලියල යනව කියල.... අර සීගිරිය බලන්න ආපු අය එක එක දේවල් ලියල ගියෙ අන්න ඒ වගේ .  ඒ ලියල ගියපුවා අද කුරුටු ගී වෙලා මිනිස්සු කී දෙනෙක් කියවනවද නේද. එතකොට ලැබෙන ආත්ම තෘප්තිය.
අම්මට කියල නිම කරන්න බැරි වේවි. කියල මම අම්මට කිවුව.