දිනයක උදෑසන ගමනක් යන්න සැදී
උන්නෙමි මෙමා බස් නැවතුම් පොලක රැදී
වයසක මහල්ලෙක් හැදගෙන කිලිටු රෙදී
හෙමිහිට ගෑටුවේ බර හැරමිටට දිදී
මා මෙන් වයසකයි මගෙ පෙම්බර බාරී
සැමදා ඔත්පලයි බැහැ වැඩපල කාරී
නොගියපු දීගයක මගෙ ලොකු දූ මාරී
දැන් වයසකයි නොහදියි මංගල සාරී
පුත්වරු තුන්දෙනෙකු හැදුවේ රජුන් වගේ
දරුවන් නොවේ උන් සැම හද ගැස්ම මගේ
සිප් කිරී පොවා යැව් යහමාවතක් දිගේ
තාමත් නාවෙ ඇයි කටුමැටි පැලට මගේ
කිසිවක් නුඹෙන් පුතුනේ නැහැ පතන්නේ
වේලක් නොකා හෝ අපි කල් ගෙවන්නේ
පණ නල අදින නුඹෙ මව් පිය සොයන්නේ
නුඹ පමණමයි පුතුනේ මගේ වරෙන්නේ
පාසල් යන්න රෙදි සෝදා මැද දුන්න
බෝතල් වලින් සෙල්ලම් බඩු හැදු ගොන්න
සීතල වතුර උණූ කර බොන්නට දුන්න
හීනෙන් ඇවිත් අක්කා සිප වැද යන්න
කිසිවක් නොමැත දින තුනකින් මම කෑවේ
කියමින් දුබල වී ගිය බඩවත පෑවේ
තව දුර යන්න ඇත මට අදනම් රෑවේ
ඇතිනම් කාසියක් දෙන්නකො අත පෑවේ
දකිනා විටදි ඔහුගේ දුක්බර මුහුණ
අමතක වුණා මා හට යායුතු ගමන
සියයක් පමණි ගමනට මගෙ අත තිබුණ
කුමටද සිතන්නේ දෙවරක් මට සිතිණ
හරිම සංවේදී සිතිවිල්ලක් වැව්.......නිර්මාණය ලස්සනයි...
ReplyDeleteස්තූතියි ඔබට
Deleteහදවතට දැනෙන විදිහට ලියල තියනවා අයියෙ, නියමයි :)
ReplyDeleteඑහෙනම් එච්චරයි සසිදු මල්ලි ස්තුතියි
Deleteලස්සනයි, සංවේදීයි. දැනට අවුරුදු 40 කට පමණ පෙර අවිස්සාවේල්ල බස් නැවතුම්පොලේ සිටි එක්තරා යාචකයකු මේ වගේම කවි කියපු හැටි එකවරම මතකයට ආවා.
ReplyDeleteස්තුතියි විචාරක, අපිටත් මෙහෙම වේවිද නොවේවිද කියල නීර්ණය කරන්න බෑ. අනාගතය ඒක විසදාවි දුක ඉවසන්න දැන් ඉදන්ම කවියක්වත් ලියල පුරුදු වෙනවා.
Deleteමහ හිස් බවක් පාළුවක් හිතට දැනුනා. ඇත්තටම පව්.…
ReplyDeleteප්‍රියා ඇත්තටමද එහෙම දැනුනානම් මං සාර්තකයි කියා හිතනවා. ස්තුතියි ඔබට
Deleteඅපූරුයි.. වෙන මොනාද කියන්නේ කියලා මම කල්පනා කලේ..
ReplyDeleteවෙන මොනවත් එපා ඒ ඇති
Deleteපට්ටයෝ....................
ReplyDeleteඅපූරු සංවේදී සිතුවිල්ලක් අපූරවට ගෙත්තම් කරල ජයවේවා
ස්තුතියි මහේෂ්
Deleteකියන්න තියෙන ඔක්කොම උඩින් කියලනේ...
ReplyDeleteපට්ටයි මේක
ස්තුතියි ධනා. ධනා මීට කලින් ඇවිත් නෑ වගේ පිලිගන්නව සාදරයෙන්
Deleteඑල එල
ReplyDeleteසමාජෙම ඔයවගේ දු:ඛිත කතාවලින් පිරිල. පුදුම කළකිරීමක් දැනෙන්නේ. හරිම අපූරුයි නිර්මාණය.
ReplyDeleteඔව් ඒක ඇත්ත. ස්තුතියි මනෝෂ්
ReplyDeleteසංවේදී නිර්මාණයක්. ඉතා රසවත්
ReplyDeleteස්තුතියි ඔබට සහෝ
ReplyDelete