පුනරාගමනය
කදුළු වැක්කෙරෙන
දෙකොපුල් අතරින්,
හිනැහෙන
නුඹේ දෙනෙත් යුග,
දෙස බලා මං
කෙසේ යන්නද,
දමා තනිකර හුදකලාවේ
පුංචි පුතු හිනැහෙන
මුවින් තන පුඩු විකාගෙන
කෙසේ මම් යන්නද
හදවත වානෙන්
තැනුවෙකු සේ
කම්බියක් ගැටගසන්
බෙසියරයෙ කෙලවරට
කදුළු කැට බේරෙන්නෙ
ඉරී ගිය හැට්ටෙට
පුංචි පුතු අත යොමයි
ඇට සැකිලි පපුතුරට
එහෙව් උඹ දෙස
බලාගෙන මං
තවත් කුමටද
මෙහි රැදෙන්නේ
හදවත වානෙන්
තැනූවෙකු සේ
මියෙන්නට යන්නෙමි
සංසාරෙ දිනයෙක
කරකාර ගන්නෙමි
රැජිණියක කර නුඹව
මාළිගාවක තියන්නෙමි
ඔහ්.. ඇඬෙනවා ..
ReplyDeleteHmmm
ReplyDelete