පොඩියක් තවන්නද නුඹෙ පා දෙක රිදෙන

                                                              

තිබෙනා හැටි නුඹේ රණ තිසරුන් යුගල
මගෙ සිත පාරවයි උණුසුම් ලෙස වපුල
සීගිරි ලදුන් පරදන නුඹෙ නෙත් සගල
තැන්පත් වුණිය ඇතුලත මගෙ හද මඩල

තොල්දෙක නුඹේ දිලිසෙන රන්වන් පාට
හැකිවෙද සම කරන්නට මේ ලොව කාට
මුහුණේ තිබෙන ලස්සන සැක නැතිවාට
දිව අගනක්ය ලදුනේ සද ඇති රෑට

මං තීරුව දිගේ හෙමිහිට හෙමිහිට ඇදෙන
කවුරුත් බලයි ඇගෙ පා මිණිගෙඩි සැලෙන
පොඩියක් තවන්නද නුඹෙ පා දෙක රිදෙන
ඇසුමට වුව සිතේ කාටත් ඇය දකින

එදවස රජදවස රජ දූ ඇදපු සළු
සුර අංගනාවන් සුර ලොව ඇදපු සළු
හීනෙන්වත් දකින්නට සිතු ඒ කසී සළු
නුඹෙ ඔය වතට රළු වැඩිදෝ අදින සළු

අඩියක් පමන පහලට නුඹෙ  කන් ඇද්දේ
ඒ මේ අතට සුදුවන් තෝඩුව පැද්දේ
තව කළු තෝඩුවක් ඇත නුඹෙ කන මැද්දේ
කවුරුද නුඹට සුදු ඔය තරමට විද්දේ

දෙරියන් පමණ ඉහළින් ඇති කොට සාය
පෙන්වයි නුඹේ දිලිසෙන ඔය යටකාය
දුටුවොත් නුඹව නර රකුසෙකු ඇති ගාය
නුඹ හට පුදයි ලදුනේ දුක්බර සෑය