පුච්චාපං මගේ මේ නිරුවත් සිරුර

මිනිසුනි මොහොතකට දෙසවන් හැරලන්න
මා මිය ගොසිනි එනමුත් බැහැ ඉවසන්න
පෙර කළ පවක කරුමය පටිසන් දුන්න
අම්මා කෙනෙකි පෙර දැන් පරලොව ඉන්න

වනචාරියෙක් මෙන් මන්නය අතැති කැලේ
පුතුගේ සොබා මගෙ හදවත සිදුරු කලේ
මේ දිවි කුමට මට පොඩි පුතු නොමැති පැලේ
කොතරම් කදුළු ගැලුවද මුල් අතර ඇලේ

පුතුගේ වේශයෙන් මර රකුසෙකු එන්නා
මගෙ පුත නුඹ කොහිද හඩ රැව්පිලි දුන්නා
රුපියල් සත වලින් ලෝකය ජය ගන්නා
මව්ගේ රුහිරු පැන්නා පහරින් මන්නා

මන්නය මගේ සියොලග රස කර බැලුවා
පොලිතින් කවර සීතල මගෙ නැති කෙරුවා
දේහය නිසල සතුටුයි පුතු කර දැරුවා
මින්රල අවුත් මගෙ තනිකම දුරු කෙරුවා

දුටුවෙමි පුතුන් නෙත් යුග රුධිරයෙන් තෙමා
මා දෙස බලනයුරු මව් සෙනෙහසින් පෙමා
සැරසෙමි යන්න මා සියොලග ඇලෙහි දමා
පුතුනේ වැරැද්දක් වුණි නම් වෙන්න සමා

දිවියම මගේ හිමිසද පමණක් පැතුව
වෙළුනෙමි දොමනසින් දෙයකට සිත නතුව
ලැජ්ජා සිතුණි මොහොතක් විළිබිය  ඇතුව
ඉන්නා විටදි රෙදි පොටකින්වත් නැතුව

හා හා පුතේ හොද නෑ එය කරන්නට
දෙනෙතින් කිව් නමුදු බැරිවිය කියන්නට
ඇදිවත එකින් එක විසිකර දමන්නට
මව් කෙනෙකුගෙ, හැකිද? තව ලොව වසන්නට

විවරය කපා දොස්තර තැන නුඹ ගත්ත
මා වෙත ඒවි කැපුමට සිරුරම රොත්ත
කෙලෙසක කිව හැකිද මේ නුපුරුදු ඇත්ත
ගිනි තියපං කයට  තරහක් නෑ සත්ත

මා සිතුවිලස නෑදෑ හිතවතුන් පිරී
මළගම උරුම නැත ඇත නිළමැසින් පිරී
උඩරට මැණිකෙ මෙන් මම සුදුවතින් සරී
නැත අද මිය ගොසින් මඩ ගොහොරුවක එරී